Για την αποκατάσταση της μοναξιάς

Το ξέρω πως αυτά που ζεις δεν σου άξιζαν. Όλοι το ίδιο φαίνεται να νομίζουν. Όμως κι εγώ τώρα που σου γράφω, δεν άξιζα τίποτα από όλα αυτά. Και μένω τώρα εδώ, μόνος ανάμεσα σε όλους, έτοιμος να ξεράσω αυτά που με ξέρασαν.

Απόψε δεν θα κοιμηθώ. Όχι γιατί δεν νυστάζω. Το μυαλό μου το ξέρει πόσο νυστάζω. Το σώμα μου το ξέρει πόσο ύπνο θα χρειαστώ. Όμως δεν θα κοιμηθώ. Γιατί όποιος κοιμάται ξεφεύγει. Ξεφεύγει έστω για λίγο από το να ζει. Μα το να ζεις δεν είναι εύκολο. Θέλει κόπο, άγχος, θάρρος και αυτοέλεγχο. Που να τα βρεις αυτά σήμερα… Και χωρίς αυτά τι θα κάνεις; Θα επιβιώνεις; Ναι… αλλά αυτό δεν είναι ζωή.

Απόψε δεν θα κοιμηθώ. Γιατί είμαι μόνος. Όπως κι εσύ. Όπως κι όλοι εμείς μαζί. Και ενώ ξέρουμε τι σημαίνει να είσαι μόνος, με μιας αιφνιδιαζόμαστε όταν μένουμε μόνοι. Γιατί η μοναξιά είναι μέσα μας και μας περιμένει. Δεν ρωτάει. Δεν την βρίσκουμε, μας βρίσκει. Και κάθε φορά είναι καινούργια, σαν πρώτη φορά. Κάθε φορά απροετοίμαστοι… κι όμως, όταν είμαστε μόνοι ακούμε πιο δυνατά. Ακούμε φωνές ανθρώπων που αγνοούσαμε. Ακούμε εκείνους που απεγνωσμένα ζητάνε βοήθεια. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στον ορυμαγδό, αναγνωρίζουμε και την δικιά μας φωνή. Ακούμε την εκκωφαντική σιωπή. Αυτό είναι που δεν αντέχεται, όταν είσαι μόνος. Μια αίσθηση σαν να έχεις μύγες μέσα στο μυαλό σου σου διαλύει την διαύγεια, σε ταράζει και σε σκορπάει.

Θα καθίσεις κάπως άβολα και θα ανάψεις ένα τσιγάρο από αυτά που δεν τα θέλεις. Γρήγορα θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτός δεν είναι ο καναπές σου. Μοιάζει με αυτόν αλλά δεν είναι. Ούτε αυτή είναι η μάρκα των τσιγάρων σου. Ναι. Θυμάσαι τον καναπέ σου άνετο και τα τσιγάρα σου εύγευστα. Μα τώρα είναι σαν να κάθεσαι σε αγκάθια, όμοια με αυτά που καπνίζεις. Δεν φταίει τίποτα, παρά η άδική σου μοίρα. Αυτή θα βλαστημήσεις, γι αυτή θα κλάψεις. Αλλά πάλι θα λες «αύριο - θα φτιάξουν τα πράγματα». Πόσες φόρες το είπες αυτό…

Κι όταν πια δεν θα χει μείνει τίποτα να χάσεις θα χάσεις τον εαυτό σου. Θα κρυφτείς στην αγκαλιά σου και θα πεις πως εσύ φταις. Θα αφήσεις τον κακό εαυτό σου, αλλά και πάλι μόνος σου θα μείνεις. Όσο κι αν παλεύεις τις νύχτες, μόνος σου παλεύεις με τους δαίμονές σου. Κι όταν πιστέψεις πως τους ξόρκισες θα καταλάβεις ότι τελικά ήσουν με το μέρος τους.

Γιατί μπερδεύτηκες κι εσύ, όπως κι εγώ. Παρασύρθηκες και νόμισες πως είναι άλλο η μοναξιά κι άλλο η μοναχικότητα. Όμως, το ένα κρύβεται μέσα στο άλλο. Αλλά όπως μέσα από το ιδιόμορφο προκύπτει η αντίφαση, έτσι κι εμείς πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί. Γιατί κοιτάξαμε την μοναξιά στα μάτια. Είδαμε το άδειο βλέμμα της έτοιμο να μας καταπιεί κι όμως δεν τρομάξαμε παρά μόνον όσο έπρεπε για να καταλάβουμε ότι θα πολεμήσουμε.

Μακάριοι να είναι όσοι ξεγελάνε τον εαυτό τους. Όσοι δεν νιώθουν την μοναξιά τους. Όσοι την υπερκαλύπτουν με τα προϊόντα παρέα. Όσοι βλέπουν τον καθρέπτη τους γεμάτο. Μακάριοι όσοι συνωστίζονται με άλλους μόνους κι όσοι ταυτίζονται με την παραίσθηση της κοινωνικότητας. Αυτοί είναι πιο μόνοι. Κι ας μην το ξέρουν. Εμείς τουλάχιστον έχουμε τον εαυτό μας – αυτοί τον έχασαν. 
Το πως θα ζήσουμε με τον εαυτό μας μας κάνει διαφορετικούς σε έναν πανομοιότυπο κόσμο. Το πως θα ζήσουμε με τον εαυτό μας θα δείξει αν τελικά ζούμε σε έναν παράδεισο ή σε μια κόλαση.

Γι αυτό ας μην υποτιμάμε τελικά την μοναξιά μας. Είναι η εσωτερική μας διαλεκτική. Ο νεκρός χρόνος που αυτοπροσδιοριζόμαστε. Είναι ο,τι μας φέρνει αντιμέτωπους με εμάς. Είναι αυτή που μας υποδεικνύει ότι για να επιβιώσουμε πρέπει να παλέψουμε όπως γεννηθήκαμε. Κι όπως θα πεθάνουμε: μόνοι.

Αρ.Κων.